- Εσύ, παιδί μου, τι θες να γίνεις όταν μεγαλώσεις;
- Θέλω να γίνω πτώμα και να ζω σε ένα φέρετρο με πισίνα.

Μ’ ένα ποδήλατο γυρνάω όλη μέρα, τίποτα δεν με νοιάζει
Τον κόσμο πειράζω και κάνω χάζι
Τρέχω στις πλατείες, πέφτω κάτω και χτυπάω
Σηκώνομαι αμέσως, στα γέλια σκάω
Συνεχίζω τη βόλτα μου και έχω μαζί τα όπλα μου
Ένα πλαστικό σπαθί, αρκεί, πού είν’ οι κακοί
Αν τους βρω, θα τους καρφώσω και τον κόσμο θα γλιτώσω
Όλοι θα ζουν καλά με μένα σούπερ ήρωα
Ωχ! Πέρασε η ώρα, γρήγορα, πάω στο σπίτι
πάλι θα φωνάζουν: «Πού γύρναγες, βρ’ αλήτη;»
Τρέχω στο κρεβάτι να με κρύψουν τα σκεπάσματα
Ύπνος γρήγορα πριν να βγούνε τα φαντάσματα
Το ξυπνητήρι χτυπάει ώρα 9
Σηκώνομαι και ψάχνω μα δεν βρίσκω το σπαθί μου πουθενά
Κοιτάω στον καθρέφτη και δεν κάνω γκριμάτσες, απλά
βλέπω μια φάτσα παγωμένη, με κοιτά
Κατεβαίνω τις σκάλες και μπουρδουκλώνομαι
Πέφτω κάτω χτυπάω, ωχ, κάπως αγχώνομαι
Τηλέφωνο αμέσως στο γιατρό, μήπως είναι σοβαρό
Πρέπει να πάρω κάποιο φάρμακο;
Τρέχω έξω να καβαλήσω το ποδήλατό μου
Όμως στην απέναντι πλευρά του δρόμου
Μια κοπέλα κλαίει, τη χτύπησε το αφεντικό της
Λέει πως δεν έβγαλε το νυχτοκάματό της
Σκύβω το κεφάλι, έχω χάσει το σπαθί μου
και τι ψάχνω, το ποδήλατο το έθαψα μαζί
Με ’κείνο το κωλόπαιδο που ήξερε να ζει

Κι όσο περνάν τα χρόνια,
τόσο βρομάει το πτώμα
Πού είναι η νοσοκόμα;
Μην κρύβεσαι στο χώμα

Πού είναι το παιδί, ποιος το ’χει και γιατί
το κρύβει ώσπου μια για πάντα να εξαφανιστεί (να χαθεί)
Κοιτάω στην τηλεόραση, στο δρόμο, στις εφημερίδες
στο ραδιόφωνο, στο σινεμά και στις βιτρίνες
Ψάχνω στα καφέ, στα κλαμπ, στις αγγελίες
Στα θέατρα, στα φέρετρα και σ’ όλες τις κηδείες
Όπου κι άμα πάω όμως όλοι είναι σε άμυνα
Δεν απαντάν στις ερωτήσεις μου, λέν’ νιώθουν άσχημα
Πολύ προσωπικό ή πολύ ρομαντικό
ή πολύ δραματικό και ενοχλητικό
Το στήνουμε στον τοίχο, ξερνάμε όλους τους φόβους
και, όταν πια ξεδώσουμε, ζητάμε και το λόγο
Μετά στο κρατητήριο για δέκα λέει γραμμάρια
Αντί να τ’ αγκαλιάσεις, που ’χεις ζήσει τα τριπλάσια
Και όταν αστοχήσει, το δείχνεις με το δάχτυλο
καθώς σκοτώνεις κάθε πιθανό εύστοχο αύριο
Και ψάχνω σαν τον άγριο, τον άθλιο, τον ξεπεσμένο
το παιδί που έθαψα κάτω από το τσιμέντο
Γιατί κάποτε απέτυχε, πληγώθηκε κι αγχώθηκε
κι εκεί που λίγο κρύφτηκε, για πάντα καταπλακώθηκε
Τέρας είσαι σαν πατέρας, τέρας είσαι σαν μητέρα
Συγκεντρώσου τώρα, δώσε λίγο αέρα
Μην έρθεις μαζί μου για να ψάξεις το παιδί
είναι αργά κι έχει καεί και είναι στάχτη.